Επιτελους πηρα την αποφαση να γραψω. Σημερα 29 Νεομβριου πηγαμε και σαραντησαμε! Εχει περασει πανω απο μηνας που ηρθε ο αγγελος μας στη ζωη. Ειναι απιστευτο πως περασν οι μερες. Τα συναισθηματα ειναι τοσα πολλα που δεν ξερω απο που να αρχισω. Πιστευα πως δε θαναι ετσι τωρα πια στο 3ο μωρο αλλα τελικα προς μεγαλη μου εκπληξη οχι μονο ειναι τα ιδια αλλα ειναι ακομα πιο εντονα. Ας τα γραψω ομως απο την αρχη. Θα προσπαθησω δηλ να διηγηθω οσο πιο γλυκα μπορω την ιστορια γεννας του μικρουλη Κωνσταντινου.....

20 Οκτ.2011. ειχα ραντεβου στις 8,30πμ στην κλινικη. Ξεκινησαμε με τον Πανο και τους γονεις μου. Ειχα τρελλη αγωνια. Φτασαμε και με πηραν να με ετοιμασουν. μου εβαλαν τον ορο και ξεντυθηκα φοροντας μετα την γνωστη μπλε ποδια. καναμε το γνωστο κλεισμα που ευτυχως ουτε καταλαβα και το ξυρισμα. αργοτερα ηρθε καποιος να με μεταφερει στο χειρουργειο.εκει ημουν πια πολυ ανετη και μεχρι να μαζευτουν γιατροι κτλ χαζευα οτι υπηρχε μεσα στο χωρο. μηχανηματα και διαφορα συμπραγκαλα.. Μετα ηρθε ο αναισθησιολογος και μου εκανε επισκληριδιο. ειναι λιγο παραξενη η αισθηση. ενα εντονο ''σπρωξιμο'' και πιεση στη σπονδυλικη στυλη. μετα με ξαπλωσαν στο χειρ.κρεβατι και περιμεναμε να μουδιασω. τοποθετησαν το τεντα να μη βλαπω και ηξερα οτι ξεκινησαν. δεν ενιωθα τιποτα. περιμενα μονο να ακουσω το μπεμπουλινι μου!
δεπερασαν πανω απο 10 λεπτα και ακουσα το κλαμα του!!! τα δακρυα φυσικα ξεκινησαν να τρεχουν. μου λεει μια μαια να τος ο γιος σου και βλεπω ενα πλασματακι μικρουλη και κλαψιαρικο που ηταν ακομα λερωμενο σαν να το ειχες πουδραρει! μου λεει ''ενα φιλακι απο τη μαμα''. το φιλησα! το πηραν να το καθαρισουν και νατο εξετασουν ενω συνεχιζαν εμενα να με ραψουν.
τελειωσε γρηγορα η διαδικασια και με μετεφεραν σε ενα δωματιο αναμονης που μετρανε συνεχεια την πιεση.
τελειωσαμε και απο κει και με ανεβασα στο δωματιο. μολις βγηκαμε απτ ανσασερ ειδα τον αντρουλη μου με ενα τεραστιο χαμογελο και τους γονεις μου δακρυσμενοι. με πηγαν στο δωματιο με εντυσαν και ετοιμη.η απολυτη ευτυχια! Η αισθηση οτι φτασαμε στο τελος και τα καταφεραμε! Ηταν ολα τελεια. Ειχα ακομα την ναρκωση απτη μεση και κατω και ετσι δε καταλαβα πολλα. ουτε πονο ουτε τιποτα. μονο ευτυχια που γνωρισα τον γιο μας!!!